மரணவலி தரும் உன் மௌனம்

என் ஆன்மாவை

ஆணிவேரோடு பிடுங்கி

அழகு பார்த்திடும்

உன் ஆணவத்தில்

என் அனைத்து ஆரம்பங்களும்

அடங்கித்தான் போயின..

.

தனிமையெனும் தீவில்

துன்புறுத்தியும் தொல்லைபடுத்தியும்

தற்காலிகமான தற்கொலைக்குத்

தூண்டும் உன் நினைவுகள்..

.

நாட்கள் நிறைந்த நொடிகளும்

வருடம் நிறைந்த நிமிடங்களுமாய்

நகராது நோகடிக்கிறது நாசூக்காய்..

.

உன்னை நினைத்தே

நுரைத்துக் கிடக்கிறது

என் நுரையீரல்..

.

நினைவுகளை தானமாகத் தந்துவிட்டு

நிதானமாய்க் கொன்று கொண்டிருக்கிறாய்..

.

என் கட்டுக்கடங்காத பிரியங்களைக்

கலைத்தும் தொலைத்தும்

விளையாடும் உனக்கு

கண்கள் மட்டுமா கருணையும் இல்லை.

.

மண்புழுவாய்த் துடிக்கும்

என் மனதினுள்

மயானம் அமைத்து

மறவாமல் அடிக்கிறாய்

உன் மௌனச் சவுக்கால்..

.

பட்டும் படாமலுமான

உன் பார்வை நகத்தினால்

படுகாயப்படுத்துகிறாய்

பாழாய்ப்போன என் இதயத்தை.

.

நிர்வாணமாய்த் திரியும்

என் நிம்மதிகளுக்கும்

நார் நாராய்க் கிழிந்த

என் காதலுக்கும்

நீண்ட துணை

உன்னாலான என் ரணங்கள் தான்.

.

பத்திரமாய் பத்திரப்படுத்துகிறேன்

நீ தந்த வலிகளை.

ஆறாத வேதனைகளும்

உன் முகச்சாயலில் இருப்பதால்

.

மௌனம் என்பது

மனதின் இயல்பு.

எனினும் மரணவலி தருமென்பதை

இப்போது உணர்கிறேன்