மனிதனாய்
பிறந்த எல்லோருக்கும் ஒவ்வொரு ஆசைகள் இருக்கும். ஆசைகள் வேறுபட்டு காணப்படும்.
ஒருவருக்கு கார் வாங்க பிடிக்கும், இன்னொருவருக்கு
மோட்டார்சைக்கிள் வாங்க பிடிக்கும் . நமது ஆசை ஒன்று நிறைவேறி விட்டால் மனம்
இன்னொரு ஆசைக்கு ஏங்கும். அதுதான் மனிதனது சுபாவம்.
ஆசைகள்
இருக்கத்தான் வேண்டும். அதுவே நமக்கு இயலாத, நடக்காத
விடயங்களுக்காக ஆசைப்பட கூடாது. அவன் பெரிய பங்களா கட்டுகிறான். அவனைப்போல நானும்
கட்ட வேண்டும் என்று நாம் ஆசைப்பட்டால் அது நம்மால் முடியுமா? என சற்று
ஜோசிக்க வேண்டும். அவனிடம் அவ்வளவு பணம் இருக்கிறது செலவழிக்கிறான். நம்மால்
முடியுமா? நமக்கு,ஏற்ற
நமது தகுதிக்கு
ஏற்ற, சாத்தியமானவற்றுக்கு ஆசைப்படலாம். நமது விரலுக்கு ஏற்ற வீக்கம். அதுபோல
தான் நாமும் வாழ பழக வேண்டும்.
பெண்களுக்கு
பெண்கள் ஆசைபடுவது கூடுதலாக நகை, உடை விடயத்தில்
தான். அது பேராசையாகவும் மாறுகிறது. சாப்பாட்டுக்கு கூட கஷ்டப்படுகிறோம். நாம்
5
பவுண் சங்கிலிக்கு ஆசைப்படலாமா? இல்லை. அவள்
என்ன அழகான சாறி கட்டி இருக்கிறா பாருங்க. ஐயோ அது எவ்வளவு விலையா இருக்கும் என
மனம் முனுமுனுக்கும். நாம் பார்த்து ரசிக்கலாம். ஆனால் வீட்டுக்கு சென்று அன்றாடம்
தொழில் செய்யும் ஒருவரிடம் அந்த சாறி வாங்கி தர சொன்னால் அவரால் அது
முடியுமா? சற்று பெண்கள்
சிந்திக்க வேண்டும். உடனே நான் கேட்டது வாங்கி தர மாட்டீங்க என சண்டை
தொடங்கி விடுகிறது.
கட்டிய
வீட்டிலும், உடுத்தும்
உடைகளிலும், வாழ்கின்ற
வாழ்விலும் சரி, இருப்பதை
வைத்து நாம் திருப்தி அடைவதில்லை. இல்லாத ஒன்றுக்காக ஆசைப்படுகிறோம். அதுதான்
பேராசைபடுகிறோம். மற்றவர்களிடம் இருக்கும், அவர்கள்
வைத்திருக்கும் பொருட்கள் மீது மனம் ஆசைப்படுகிறது. ஏனையோரிடம் நாம் நம்மை
ஒப்புடுகிறோம். அவர்களது ஆடம்பரமான வாழ்க்கை எம்மையும் அதில் ஈடுபட
வைக்கிறது.
நாம் எப்போதுமே
நமக்கு மேல் வர்க்கத்தில் இருப்பவர்களுடன் ஒப்புடுவதை விட்டு விட்டு நமக்கு கீழே
இருக்கும் வர்க்கத்தை நினைத்து பார்க்க வேண்டும். நாம் இப்படியாவது இருக்கிறோமே .
கடவுள் நம்மை அன்றாட சாப்பாட்டுக்கு, நமது தேவைகளை
நிறைவேற்றும் அளவுக்கு எம்மை வைத்திருக்கிறாரே என நினைத்து கடவுளுக்கு நன்றி சொல்ல
வேண்டுமே தவிர மேல்தட்டு வர்க்கத்தினரை பார்த்து பேராசைபடவோ, பொறாமைபடவோ
கூடாது.
எனவே நமக்கு
ஆசை இருக்க வேண்டும். அதுவே பேராசையாக இருக்க கூடாது.